Historia

W 1603 r. istnieją w Rokitnie dwa kościoły. Jeden pod wezwaniem św. Wojciecha w tzw. Rokitnie Inferior (potem: ogród dworski, następnie PGR). Drugi pod wezwaniem św. Jakuba Apostoła w tzw. Rokitnie Superior, na miejscu którego stoi obecnie Sanktuarium Matki Bożej Prymasowskiej Wspomożycielki. Oba drewniane. W pierwszym znajdowała się kaplica Płochockich, właścicieli wsi Płochocin. Probostwo Św. Jakuba należało do Niezłych; były przy nim groby rodziny Uchańskich, którzy uposażali ten kościół.

Do kościoła Św. Wojciecha należał folwark tuż przy kościele, a Św. Jakub był w posiadaniu majątku Chruślin. W XVI wieku do parafii Św. Wojciecha należało 10 wsi, do Św. Jakuba -14. Kandydatów na proboszcza Św. Wojciecha przedstawiała okoliczna szlachta: Wąsowscy, Chodakowscy, Święciccy; proboszczem Św. Wojciecha był archidiakon warszawski, który zarządzał parafią przez swoich wieczystych wikariuszy. 

Starsza jest parafia św. Wojciecha – w 1333 r. przysługiwała jej plebanom połowa ofiar kościoła św. Jakuba oraz prawa parafialne nad służbą i poddanymi jego plebana. Dwa kościoły i dwie parafie obok siebie to rzecz nie spotykana w ówczesnym Kościele polskim, a tłumaczyć ją można jedynie tym, że jedna z parafii była grodowa, a druga wiejska. Kiedy więc powstały? Kościół św. Wojciecha jako starszy należy odnieść do czasów organizowania życia kościelnego w tej części Mazowsza, a więc do roku 1075 /początki archidiakonatu mazowieckiego/. Przypuszczalnie już w XI wieku biskupi poznańscy posiadali tu swoje dobra w postaci tzw. klucza żbikowskiego /Biskupice, Giełzew, a może i Rokitno/. 

Rokitno wspomniane jest jako gród kasztelański w latach 1280-1282. Wymienia się kasztelana Mikołaja. „Dokładne rozejrzenie się w położeniu topograficznym Rokitna -pisze prof. A. Gieysztor – upewnia, że była to siedziba kasztelanów” /”Materiały wczesnośredniowieczne”/. Dziś jeszcze można oglądać ślady dawnego grodziska. W Rokitnie istniał gród kasztelański już w r. 1282, który łączy się z najdawniejszymi dziejami Warszawy. Według wszelkiego prawdopodobieństwa w pocz. XIV w. kasztelania rokicka przeniesiona została do dzisiejszej naszej stolicy, źródła bowiem do XIV w. nie wspominają, o kasztelani warszawskiej. Zwraca uwagę istnienie w Rokitnie dwóch parafii: jedna pod wezwaniem św. Wojciecha istniała do końca XVII w. w osadzie zwanej Rokitno Górne i położonej zapewne koło grodziska (potem PGR-u); druga, pod wezwaniem św. Jakuba w Rokitnie Dolnym dzisiejsze Rokitno. Majątek Rokitno w roku 1297 jest uposażeniem archidiakona warszawskiego. Przez długie następne lata archidiakon Czerski ma za podstawę materialną Rokitno Dolne i patronat nad Św. Wojciechem.

Św. Wojciech jest więc parafią grodową. Samo jej wezwanie wskazuje na czasy Krzywoustego /wiek XIII/. Jeżeli zaś gród kasztelański był w Rokitnie, a przy grodzie kościół, to zrozumiałe jest założenie jeszcze w XIII drugiego kościoła, i podziału zbyt rozległej parafii. Wezwanie św. Jakub świadczy o starożytności i tej drugiej parafii. Po przeniesieniu kasztelami do Warszawy traci swą rolę kościół Św. Wojciecha na rzecz kościoła Św. Jakuba. W kościele Św. Wojciecha w roku 1604 nie ma stałych duszpasterzy. Praca parafialna skupia się w kościele Św. Jakuba, w którym znajdował się łaskami słynący obraz Najświętszej Maryi Panny. Kościół św. Jakuba staje się miejscem licznych nawróceń, uzdrowień duchowych i fizycznych dając początek kultu cudownego obrazu Maryi, znajdującego się w głównym ołtarzu. Natomiast stary kościół Św. Wojciecha zaczyna popadać w ruinę.

W 1667 roku jedynym patronem i kolatorem kościoła św. Wojciecha jest dziedzic ze Święcie, lecz do tego kościoła w dalszym ciągu rości sobie prawo archidiakon warszawski. Aby położyć temu kres bp Mikołaj Święcicki w roku 1700 zawiera umowę z kapitułą, mocą której zapisuje na dobrach swoich Święcice 1000 zł rocznej renty na rzecz archidiakona warszawskiego. W zamian kapituła zrzeka się pretensji do tego kościoła i do parafii. 

Unifikacja kościołów i parafii w Rokitnie nastąpiła staraniem Mikołaja Święcickiego, biskupa poznańskiego, pochodzącego ze wsi Święcice. Jeszcze przed rokiem 1693 zwrócił się do Stolicy Apostolskiej z prośbą o połączenie parafii św. Wojciecha i św. Jakuba, zniesienie ich drewnianych kościołów i postawienie w ich miejsce jednego murowanego. Papież Klemens XI wyraził zgodę. Szybko położono fundamenty i wzniesiono mur na 9 łokci (fundamenty dzisiejszego Sanktuarium Matki Bożej Prymasowskiej Wspomożycielki). Prace przerwała wojna z Karolem XII, w którą bp Święcicki czynnie się zaangażował.

Całkowita unia parafii nastąpiła w roku 1704. Połączona parafia posiadała 14 wsi: Rokitno, Chruślin, Kopytów, Witki, Radzików, Święcice, Płochocin, Gołaszew, Moszna, Krosna, Biskupice, Giełzew, Czubin, Łaźniew. Scaloną parafię dekretem rzymskim z 1721 roku oddano Prezbiteris secularibus in communi viventibus, a ius patronatus oddano Święcickim.

 

Po śmierci bp Święcickiego wspólnota kapłanów diecezjalnych odbyła w Rokitnie Kapitułę Generalną, która wybrała prezesem księdza Jaworskiego, proboszcza Kiczek i choć nie bez trudności, ukończyli budowę murowanego kościoła p.w. Św. Jakuba wg projektu Tomasza Belottiego (dzisiejsze Sanktuarium) i 8 października 1797 r. odbyła się konsekracja. Proboszczem był ks. Ignacy Czyżewski, a konsekrował Szembek z Płocka. Dzieje świątyni były ściśle związane z dziejami narodu polskiego. Kościół był dwukrotnie niszczony – podczas pierwszej i drugiej wojny światowej, a następnie odbudowywany. Konsekracji świątyni podźwigniętej z ruin dokonywali – bp. Stanisław Gall w 1931 r. oraz Prymas Polski Kardynał Stefan Wyszyński w 1968 r., który nadał jej tytuł Matki Bożej Prymasowskiej Wspomożycielki. Czas zawieruchy wojennej i zniszczenia, w cudowny sposób bez najmniejszych nawet uszkodzeń, przetrwał jedynie cudowny obraz Matki Bożej. Był to znak dla ówczesnej ludności, że to miejsce Maryja sobie wybrała i tu pragnie odbierać cześć. W 1986 r. Prymas Polski kard. Józef Glemp powierzył opiekę nad świątynią i parafią Zgromadzeniu Zakonnemu Księży Orionistów, podniósł kościół do rangi sanktuarium, a 18 września 2005 r. koronował obraz Matki Bożej. Wiecej informacji na temat Sanktuarium w Rokitnie można znaleźć na stronie: https://rokitno.mazowsze.pl/sanktuarium/#historia.

Teren, na którym znajduje się kościół naszej parafii początkowo należał do parafii Rokitno, gdzie w 1980 roku zaczęto budowę bloków mieszkalnych. Jednak ze względu na rozwój osiedla Płochocin oraz znaczną odległość do najbliższego kościoła rozpoczęto starania o pozwolenie na budowę kolejnej świątyni. Poświęcenia placu pod budowę kościoła dokonał 13 maja 1984 roku bp Jerzy Modzelewski. Stary, drewniany kościół Św. Wojciecha, który przestał istnieć w XVIII w. był na terenie dzisiejszego kompleksu po PGR (dawniej ogród dworski).

W 1986 r. Prymas Polski kard. Józef Glemp powierzył opiekę nad parafią w Rokitnie Zgromadzeniu Zakonnemu Księży Orionistów. Nowym proboszczem w Rokitnie został ks. Stanisław Drajczyk, któremu zgodnie z wolą prymasa kard. Józefa Glempa powierzono budowę kościoła w Płochocinie. Początkowo została wybudowana kaplica filalna Św. Wojciecha BM przekształcona potem na kościół. Prace budowlane trwały w latach 1988-1990 według projektu Lecha Domaszczyńskiego. 

Nowo powstała parafia p.w. Św. Wojciecha BM w Płochocinie została erygowana w 1993 roku przez prymasa kard. Józefa Glempa z części parafii Rokitno, a jej pierwszym proboszczem został ks. Władysław Michalczyk, który pełnił tę posługę przez 17 lat. Obecnie proboszczem parafii jest ks. Marcin Loretz.